Μέσα από την κλειδαρότρυπα

Με αφορμή το τραγούδι του Goran Bregovic ”TV screen” από το soundtrack της ταινίας Arizona Dream, γραμμένο το 1993 γράφω αυτές τις σκέψεις και οι τόσο απλοί στίχοι μου φαίνονται τόσο οικείοι το 2019.

Η οθόνη της τηλεόρασης σε κάνει να νιώθεις μικρός, σαν να μην έχεις καθόλου ζωή.

Νομίζω ότι διανύουμε την εποχή της εικόνας. Θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα. Το να ακούμε πλέον τις ειδήσεις δεν έχει την ίδια βαρύτητα όπως όταν τις βλέπεις. Μπορεί να είναι μια εικόνα, ένα βίντεο ή ένας ήχος κι όχι πλέον σκέτες λέξεις. Η καθημερινότητα απέκτησε ένα ζωντανό χρώμα και η κάθε εικόνα που περνάει μπροστά από τις οθόνες μας γίνεται ανάμνηση ή και εμπειρία...Κάποιες φορές μέσα στο χαμό των εικόνων και των βίντεο ξεχνάμε μέχρι κι εμείς οι ίδιοι το τί πραγματικά έχουμε βιώσει και τί όχι.

Το να δούμε μία φωτογραφία στην οποία χαμογελούν όμορφοι άνθρωποι διασκεδάζοντας σε μία ειδυλλιακή τοποθεσία, εκθέτοντας έτσι μια υπέροχη ζωή, είναι κάτι που πιστεύω οι περισσότεροι είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε. Παλιότερα το βλέπαμε στις διαφημίσεις διάφορων προϊόντων που πάσχιζαν να μας προωθήσουν, τώρα μία τέτοια εικόνα διαφημίζει τους εαυτούς μας και τις ζωές μας. Τώρα δεν είναι μονάχα στην τηλεόραση, μα και στο κινητό.

Εγώ γιατί δεν ζω αυτή την καταπληκτική ζωή;...’Η μήπως τη ζω;

Περνάνε εκατοντάδες εικόνες από μπροστά μας κι εμείς τις χαζεύουμε ή τις προσπερνάμε όμως πολλές φορές η ψυχολογία μας "πέφτει" και επικεντρωνόμαστε στις αρνητικές πτυχές της ζωής μας, κι ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, επικεντρωνόμαστε στα πράγματα που δεν έχουμε. "Αχ! Nά’ταν κάποια πράγματα αλλιώς στη ζωή μου". Είναι όλα θέμα οπτικής, το πώς βλέπουμε τα πράγματα.

Βλέπεις ένα όμορφο χαμόγελο που απεικονίζεται, αλλά στην πραγματικότητα ξέρεις τί υπάρχει πίσω από αυτό το χαμόγελο; Όχι. Μπορεί να κράτησε ένα δευτερόλεπτο, αρκετό για να βγεί η φωτογραφία. Μπορεί μέσα στη μέρα σου να χαμογελάς πολύ περισσότερο εσύ ο ίδιος.

Η τέλεια τοποθεσία! Ηλιοβασιλέματα, φοίνικες, τέλεια χιονισμένα τοπία κι ότι μπορείς να φανταστείς σε μια εικόνα. Κι όμως είναι απλά ένα μέρος όπου κάποιος στον κόσμο έτυχε να μπορεί να πάει. Και ίσως εσύ να μένεις ή να είχες επισκεφτεί κάποτε ένα μέρος που άλλος θα ήθελε πολύ να ήταν στη θέση σου.

Αν επικεντρωθείς στα πράγματα που μπορείς να κάνεις και αυτά που έχεις, θα μειωθεί η αρνητική σκέψη. Είναι εντάξει να χρησιμοποιείς τα μέσα δικτύωσης και να χαζεύεις τις ζωές των άλλων, όπως είναι εντάξει να μπαίνεις στα ίδια μέσα για να μάθεις κάτι ενδιαφέρον. Είναι εντάξει να είσαι με φίλους ή την οικογένειά σου και να μην ανεβάζεις καμία φωτογραφία επειδή καλοπερνάς, αλλά είναι εντάξει και να ανεβάζεις. Είναι εντάξει να κάνεις τα χόμπι σου χωρίς να τα μοιράζεσαι απαραίτητα, να πηγαίνεις στη δουλειά, να χορεύεις μόνος στο σπίτι, να φοράς τα πιο τρελά σου ρούχα, να γελάς, να κλαίς, να γουστάρεις τα μέσα δικτύωσης ή να μην τα θες και να μην έχεις κανέναν λογαριασμό.. Μείνε μέσα το Σαββατόβραδο και πάρταρε σαν τρελός τη Δευτέρα, ταξίδεψε ή κάνε μια βόλτα στη γειτονιά σου αρκεί να είσαι εσύ εντάξει με αυτό.

Το πιο σημαντικό ‘like’ στη ζωή είναι αυτό που δίνεις εσύ στον εαυτό σου κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.