" Έχε το νου σου στο παιδί…

Πριν από 2-3 ημέρες, ήρθε μια μικρή μου φίλη να τη φιλοξενήσουμε και να φτιάξουμε κέικ και cupcakes. Ονόματα δεν λέμε, βίντεο δεν ανεβάζουμε (προς μεγάλη απογοήτευση της)...μόνο τα όμορφα χεράκια της τα οποία είδα σαν έργο αφηρημένης -μεν, τέχνης -δε. Και το "τέχνης" δεν το λέω τυχαία...

• Είναι γνωστό πως τις τελευταίες δεκαετίες, τα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας όλο και ανεβαίνουν ενώ τα υπέρβαρα παιδιά μετατρέπονται σε ενήλικες με διάφορα προβλήματα υγείας. Φαίνεται πως οι περισσότεροι γονείς απομακρύνονται από την κουζίνα, συμπαρασύροντας, έτσι, και την επόμενη γενιά στη προτίμηση απλών, αλλά πλούσιων θερμιδογόνων επιλογών...βλέπε junk ή fast food, τυποποιημένα έτοιμα γεύματα, προϊόντα εκτός εποχής, απουσία φρέσκιας σαλάτας, αποφυγή πιο "μπελαλίδικων"πιάτων. Προτιμώνται εύκολα γεύματα με έμφαση στον απλό υδατάνθρακα, τα συντηρητικά, το κόκκινο κρέας και τα κακής ποιότητας λίπη.

Υπάρχει τρόπος, λοιπόν, να μεγαλώσουν τα παιδιά με καλές διατροφικές συνήθειες; Υπάρχει ελπίδα να φάνε επιτέλους μπρόκολο; Αγκινάρες; Μπάμιες;

Όλα ξεκινούν από τους γονείς/κηδεμόνες και το χρόνο που μπορούν να διαθέσουν...

Ξεκινώντας, λέω, να πάμε μαζί στην αγορά και το super market. Ας διαλέξουμε, παρέα με το μικρό μας φίλο, τα τρόφιμα που θα αγοράσουμε. Ας συζητήσουμε τι θα μαγειρέψουμε αυτή την εβδομάδα. "Θέλω τηγανητά αβγά" θα πει, "Ωραία" θα πούμε εμείς "αλλά θα φτιάξουμε και μια σαλάτα με μπρόκολο που μου αρέσει πολύ". Είναι σημαντικό να δίνουμε το καλό παράδειγμα καθώς και λόγους να ασχοληθεί με το φαγητό του.

Είναι Σαββατοκύριακο, επιστρέφουμε από τα ψώνια και ζητάμε τη συνεργασία του παιδιού μας για να καταφέρουμε να φέρουμε εις πέρας την επιχείρηση "Μ.Ε.Σ.Η.Μ.Ε.Ρ.Ι.Α.Ν.Ο". Κάνουμε τη μαγειρική παιχνίδι. Χωρίς πίεση. Μπορεί να μην πετύχει αμέσως, όμως, σιγά σιγά θα του κινήσει το ενδιαφέρον. Πάμε, λοιπόν, δίνοντας τη πρώτη αρμοδιότητα. "Είσαι υπεύθυνος να στρώσεις το τραπέζι, να διαλέξεις ποια λαχανικά θα βάλουμε στη σαλάτα και μετά να συζητήσουμε πως θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το γεύμα μας διαφορετικά."

Ταυτόχρονα μπορούμε να συζητήσουμε ευχάριστες αναμνήσεις που είχαμε με τους δικούς μας γονείς και το φαγητό, να αναφέρουμε ιστορίες και γνώσεις για τα τρόφιμα που χρησιμοποιούμε ή να φτιάξουμε ένα νέο παραμύθι επί τόπου.

Κάποια φορά θα φτιάξουμε κέικ, την επόμενη φασόλια. Σημασία έχει να παίρνει το παιδί ενεργό ρόλο σε όλη τη διαδικασία της αγοράς και ετοιμασίας του φαγητού. Να ανακαλύψει τη διασκεδαστική πλευρά της μαγειρικής - μαζί του και εμείς - και τέλος να δοκιμάσει τις μπάμιες που βοήθησε να ετοιμαστούν.

Τέλος, προσοχή πρέπει να δώσουμε στο να κάνουμε σωστά "συμβόλαια" μαζί του. Παραδείγματος χάριν αντί να πούμε "Εάν φας τις φακές σου θα πάρουμε παγωτό", μπορούμε να προτείνουμε, ενώ καθόμαστε παρέα, τρώμε και συζητάμε ευχάριστα, να πάμε το απόγευμα στο πάρκο. Στη πρώτη περίπτωση γίνεται άμεση σύνδεση της φακής σαν αναγκαίο κακό και του παγωτού σαν επιβράβευση. Στη δεύτερη κατάσταση, δημιουργούμε μία συνθήκη χαράς στο τραπέζι την οποία δεν συνδέουμε άμεσα με το φαγητό, η όμορφη ανάμνηση, όμως, θα το προδιαθέσει θετικά στο να καταναλώσει το φαγητό αυτό ξανά.

Αχ αυτή η επιβράβευση! Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή εάν δεν συνδέαμε τόσο πολύ την καλοπέραση με ένα πλούσιο-βαρύ φαγητό ή την ανάγκη να ανέβουμε ψυχολογικά με μία σοκολατίνα; Οι συνήθειες που αποκτούμε από μωράκια, οι συνδέσεις που κάνει ο εγκέφαλος από τη βρεφική και νηπιακή ηλικία μας ακολουθούν μετά μία ζωή.

Οφείλουμε να δημιουργήσουμε υγιείς συνήθειες και νοοτροπίες στο νέο μέλος της οικογένειας μας.

Εκτός από την αλλαγή της προσέγγισης, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως ένα μικρό παιδί θα χρειαστεί περίπου 5 φορές να δοκιμάσει ένα νέο τρόφιμο μέχρι να το συνηθίσει και καλό είναι να έχει ποικιλία από τις πρώτες μέρες του απογαλακτισμού.

Θεωρώ, λοιπόν, πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι τέχνη, θέλει υπομονή, επιμονή και θετική προσέγγιση. Το παιχνίδι είναι το όχημα για να μάθει τη ζωή και εμείς πρέπει να παίξουμε παρέα.

...γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"